ιχνάδι

και αχνάδι τό (Μ ἰχνάδιν)

ίχνος («ἀγάπην εἶδα μετ' αὐτήν, εἶχ' ἐντροπῆ ἰχνάδιν», Λίβ. και Ροδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἴχνος + -άδι (πρβλ. κροκ-άδι, σκοτ-άδι). Ο τ. αχνάδι προήλθε με προληπτική αφομοίωση τού αρκτικού φωνήεντος ι- προς το φωνήεν που ακολουθεί (πρβλ. απάνω < επάνω)].